Impreza była adresowana nie tylko do młodzieży w wieku 12-18 lat, ale również do dorosłych, którzy chcieli sprawdzić swój poziom polszczyzny pisanej. W obu kategoriach do zdobycia były tytuły „Mistrza”, I-go oraz II-go Wicemistrza Języka Polskiego na Ukrainie – w sumie 6 nagród. Dodatkowo przyznane zostały nagrody dla najmłodszego i najstarszego uczestnika.

Zawodom towarzyszyły występy artystyczne, warsztaty, pokazy filmowe oraz poczęstunek. Warto podkreślić, że we Lwowie, Winnicy, Żytomierzu, Kijowie i Charkowie uroczystości zostały uświetnione obecnością wysokich przedstawicieli państwa polskiego w osobie konsulów i wicekonsulów.

Relacja Polskiego Radia: https://www.polskieradio.pl/5/3/Artykul/2125090,Polskie-dyktando-na-Ukrainie-sala-wypelniona-po-brzegi

Motywem przewodnim obu wersji dyktanda była – jakże by inaczej! – setna rocznica odzyskania przez Polskę niepodległości. Oto one:

„Dla każdego narodu posiadanie własnego, suwerennego państwa jest celem najważniejszym. Obchodzony w tym roku jubileusz stulecia niepodległości Polski ma znaczenie wyjątkowe. Okrągła rocznica zmusza do namysłu nad wagą niepodległości w życiu narodowym i indywidualnym, a także wywołuje refleksję dotyczącą przyczyn i przebiegu wydarzeń sprzed stu lat.

Wielką przeszkodą w tworzeniu państwa były też różnice ekonomiczne i cywilizacyjne między poszczególnymi zaborami. Mimo to poczucie jedności zwyciężyło. Jego symbolem był wybrany w 1919 roku sejm i uchwalona w 1921 roku konstytucja”.

Dyktando nr 2

11 listopada 1918 roku to jedna z najważniejszych dat w ponadtysiącletnich dziejach państwa polskiego. Tego dnia bohater walk przeciwko Imperium Rosyjskiemu, Józef Piłsudski objął nad powstającą Polską władzę w wymiarze cywilnym i wojskowym. Kapitalne znaczenie miał fakt, iż czynił to nie z woli obcych mocarstw, ale dzięki szerokiemu poparciu polskiego społeczeństwa.

Z perspektywy czysto arytmetycznej polska niepodległość, wywalczona dokładnie wiek temu, trwała krótko. Cóż znaczy dwadzieścia lat? Nie to jest chyba jednak w tej opowieści najważniejsze. Niepozbawiony wad konstrukcyjnych dom ojczysty Polaków, jakim była II Rzeczpospolita (/Rzeczypospolita), posiadał niepowtarzalny urok, jaśniejący szczególnym blaskiem w późniejszym półwieczu okupacji niemieckiej i sowieckiej. Pamięć o rodzinnym domu dawała siłę do walki następnym pokoleniom patriotów: harcerzom Szarych Szeregów, powstańcom warszawskim, żołnierzom wyklętym (/Żołnierzom Wyklętym), robotnikom strajkującym w niemal każdym dziesięcioleciu Polski Ludowej, wreszcie działaczom „Solidarności”. Wszyscy oni nosili w sercu pamięć II Rzeczpospolitej (/Rzeczypospolitej), nawet jeśli rozum podpowiadał im, że koła historii zawrócić niepodobna.

W stulecie odzyskania niepodległości Polska znowu jest niepodległym i, co jeszcze ważniejsze, suwerennym bytem. To powód do ogromnej radości, a jednocześnie okazja do namysłu nad kruchością wszelkiego porządku politycznego i społecznego. Namysł ten winien przerodzić się w wytężoną pracę, a gdy trzeba, również poświęcenie, by dom, z którego wyrastamy, przekazać w nieuszczuplonym spadku naszym dzieciom i wnukom”.