Rok 2006

Rok 2006 był pierwszym rokiem działalności Fundacji Wolność i Demokracja. Powołanie do życia Fundacji było sposobem formalizacji działania dynamicznego, nieformalnego komitetu obywatelskiego “Solidarni z Białorusią”.

Bezpośrednim impulsem do powołania do życia Fundacji był fakt sfałszowania na Białorusi wyników wyborów prezydenckich, jak i towarzysząca im brutalna pacyfikacja protestów opozycji demokratycznej. Nie bez znaczenia pozostawał także fakt delegalizacji Związku Polaków na Białorusi i prześladowań wymierzonych w jego członków.

Z tych względów kwestie przywrócenia na Białorusi rządów prawa i demokracji.

Między innymi, w dniu 19 marca 2006 r. w warszawskim klubie ?Hybrydy? Fundacja zorganizowała koncert solidarności z Białorusią, na którym piosenki o wolności i solidarności śpiewali: Krzysztof Daukszewicz, Andrzej Garczarek, Stanisław Klawe, Marek Majewski, Bogusław Nowicki, Marysia Sadowska oraz Kuba Sienkiewicz. Koncert stał się również okazją dla wystąpienia Adama Lipińskiego oraz Bronisława Komorowskiego, którzy pomimo różnic politycznych wyrazili zgodnie poparcie dla opozycji demokratycznej na Białorusi i apelowali o konieczną z nią solidarność Polaków. W koncercie uczestniczyło ok. 500 osób, które po zakończeniu przejechało pod ambasadę białoruską, gdzie manifestowano przeciwko fałszowaniu wyborów przez reżim.

W tym samym dniu, tj. 19 marca 2006 r., na granicę z Białorusią ruszyło ok. 300 osób, by zaprotestować przeciw nadużyciom wyborczym dokonanym przez reżim Łukaszenki oraz wyrazić swoje poparcie dla opozycji demokratycznej i Aleksandra Milinkiewicza. Na przejściach granicznych w Terespolu i Kuźnicy Białostockiej odbyły się wiece poparcia dla lidera opozycji Aleksandra Milinkiewicza, którym towarzyszyły inscenizacje rychłego upadku reżimu. Akcja była częścią większej inicjatywy, organizowanej jednocześnie na Ukrainie i Litwie. Stąd też w polskiej jej częsci wziął udział szereg osób z Litwy i Ukrainy.

Niedługo później, 30 marca 2006 r. we współpracy z Marszałkiem Senatu Bogdanem Borusewiczem Fundacja zorganizowała w Senacie RP konferencję p.t. “Białoruś po wyborach”. Tematem konferencji była bieżąca sytuacja społeczno ? polityczna na Białorusi oraz dalsze możliwości rozwoju sytuacji. Gościem specjalnym konferencji był Aleksander Milinkiewicz, który osobiście podziękował Polakom za zaangażowanie w demokratyzację Białorusi oraz pomoc udzieloną jemu, opozycji oraz całemu narodowi białoruskiemu. Milinkiewicz deklarował gotowość do dalszej walki z reżimem i oceniał, że władza Łukaszenki nie przetrwa następnych 5 lat. Swoje przemówienie zakończył znamiennymi słowami “Za wolność naszą i waszą!”. Konferencji towarzyszyła wystawa fotografii dokumentującej likwidację miasteczka namiotowego w Mińsku przez siły reżimu. Zorganizowaną przez Fundację wystawę oglądać można było w Senacie RP do 30 kwietnia.

Od połowy 2006 r. Fundacja prowadziła internetowy projekt informacyjny dostarcząjc codzienny serwis informacyjny na skrzynki emailowe na Białorusi. Biuletyn z najważniejszymi informacjami z kraju i ze świata trafiał tygodniowo do około 500.000 skrzynek emailowych w całym kraju. Projekt prowadzony był do marca 2007 r.

Kontynuując działania na rzecz demokracji na Białorusi Fundacja uruchomiła także na rok serwis publicystyczno – historyczny Reakcya.eu,  dokumentujący i popularyzujący zbrodnie komunizmu w Europie Wschodniej. Ze względów finansowych projekt został zawieszony w połowie 2007 r.

W 2006 rozpoczęliśmy także wydawanie zdelegalizowanych czasopism mniejszości polskiej na Białorusi. Były to: “Echa Polesia”, “Magazyn Polski” i “Głos znad Niemna”. Były to jedyne wydawane na Białorusi tytuły prasowe dla Polaków.

W pierwszym roku działalności rozpoczęliśmy także projekt materialnego wspierania demokratycznej opozycji białoruskiej, w tym osób represjonowanych za działalność polityczną.

Rok 2007

Konferencja prasowa Iriny Kozulin, 24.01.2007

W styczniu 2007 r. Fundacja Wolność i Demokracja zorganizowała konferencję prasową Iriny Kozulin, żony jednego z białoruskich dysydentów, Aleksandra Kozulina, od wyborów w 2006 r. przebywającego w więzieniu.
Irina Kazulina przyjechała do Polski, aby poinformować jak najwięcej ludzi na świecie o tym, co dzieje się w jej kraju i w jakiej sytuacji znalazł sie jej mąż – jeden z rywali Łukaszenki o fotel Prezydenta w minionych wyborach.
Kazulin został wtrącony do więzienia na na pięć i pół roku za “chuligańskie wybryki”, ale nie jest tajemnicą, że był to jedynie pretekst. Prawdziwym powodem była antyłukaszenkowska działalność Kazulina.
Żona Kazulina jest przekonana, że walka z reżimem Łukaszenki jest potrzebna i przyniesie efekty, a dyktator już niedługo będzie rządził Białorusią. Cytując swojego męża oświadczyła, że epoka dyktatorów przechodzi do historii. Po odejściu ze sceny politycznej takich ludzi, jak Miloszević, czy Pinochet – rządy Łukaszenki również dobiegają końca.
Profesor Aleksander Kozulin został aresztowany na początku 2006 r. bezpośrednio po wyborach prezydenckich, w których kandydował, umieszczony w izolatorze śledczym, a następnie skazany za ?złośliwe chuligaństwo i uczestnictwo w działaniach zbiorowych, naruszających porządek społeczny? na pięć i pół roku pozbawienia wolności.
Jedynym i prawdziwym powodem umieszczenia Kozulina w więzieniu była jednak jego działalność polityczna.
Brutalne traktowanie w więzieniu sprawiło, iż rodzina i współpracownicy zaczęli się obawiać o jego zdrowie i życie. W październiku 2006 Aleksander Kozulin podjął trwającą dwa miesiące głodówkę protestacyjną. W jej trakcie stracił ok. 40 kilogramów wagi, reżim nie zdecydował się jednak na uwolnienie niewinnie osadzonego.
Uwolnienia profesora Kozulina domagają się wszyscy liderzy białoruskich środowisk opozycyjnych, pomimo dzielących ich różnic politycznych. O jego natychmiastowe zwolnienie apelował w grudniu 2006 r. w Strasburgu i Warszawie Aleksander Milinkiewicz.
W trakcie konferencji pokazany został film dokumentujący nieznane dotychczas fakty dotyczące brutalnych działań reżimu białoruskiego.
Irinie Kozulin towarzyszył Oleg Wołczek, obrońca praw człowieka na Białorusi i doradca profesora Aleksandra Kozulina.

Biogram Profesora Aleksandra Kozulina

Urodzony w 1955 roku w Mińsku. Białorusin. W 1972 roku ukończył szkołę średnią w Mińsku.
W latach 1974-76 służył w radzieckiej piechocie morskiej Floty Bałtyckiej. Po zakończeniu służby pracował na wydziale metalurgicznym Mińskiej Fabryki Traktorów.
W latach 1976-1983 studiował na wydziale mechaniczno-matematycznym Białoruskiego Uniwersytetu Państwowego. Studia ukończył z wyróżnieniem. Następnie prowadził zajęcia na tej uczelni. W latach 1983-1986 działał w Komsomole.
W latach 1986-1988 był wykładowcą, a następnie dziekanem na Białoruskim Uniwersytecie Państwowym. Obronił doktorat z zakresu analizy matematycznej.
W latach 1988-1996 był naczelnikiem wydziału analiz i kształcenia w białoruskim Ministerstwie Edukacji, a następnie wiceministrem edukacji. Wniósł znaczny wkład w modernizację białoruskiej nauki i systemu edukacji próbując wprowadzić europejskie standardy nauczania. Jednocześnie nadal wykładał na uczelni.
W 1996 roku został rektorem Białoruskiego Uniwersytetu Państwowego (w 2000 roku ponownie wybrany na to stanowisko).
Członek Prezydium Białoruskiej Akademii Nauk, honorowy profesor Uniwersytetu Moskiewskiego im. Łomonosowa.
W latach 1998-2001 był ministrem – członkiem rządu Republiki Białoruś.
17 listopada 2003 roku na mocy dekretu Aleksandra Łukaszenki został zwolniony ze stanowiska rektora BUP, a 10 dni później zabroniono mu opuszczania kraju.
10 kwietnia 2005 roku został przewodniczącym opozycyjnej wobec Łukaszenki Białoruskiej Socjal-Demokratycznej Partii (Hramada). W 2005 roku zaczął tworzyć ogólnobiałoruski ruch opozycyjny “Wola Narodu”.
W marcu 2006 roku Aleksander Kozulin startuje w wyborach prezydenckich.
W proteście przeciwko sfałszowaniu wyborów przez władze Kozulin staje na czele wielotysięcznej demonstracji w Mińsku, brutalnie spacyfikowanej przez milicję i specnaz. Kozulina aresztowano i umieszczono w izolatorze śledczym.
W lipcu 2006 roku były kandydat na prezydenta został skazany na pięć i pół roku więzienia za tzw. “złośliwe chuligaństwo, zorganizowanie i aktywny udział w zbiorowych działaniach naruszających porządek społeczny”.
Obecnie przebywa w jednej z kolonii karnych Witebska. Białoruscy obrońcy praw człowieka i liderzy ruchu demokratycznego uważają, że wyrok na Kozulina to brutalna rozprawa reżimu z politycznym oponentem. 20 października 2006 roku A. Kozulin rozpoczął bezterminową głodówkę protestacyjną, która trwała dwa miesiące. Władze nadal ignorują żądania więźnia politycznego. Obrońcy praw człowieka uważają, że życie Kozulina jest zagrożone.
Żonaty – żona Irina, dwoje dzieci.

Strona o Aleksandrze Kozulinie: www.kozylin.com
—

Wystawa uliczna “Kuba. Prawie jak raj” – Wrocław

Fundacja Wolność i Demokracja miała przyjemność pomóc w organizacji wystawy plenerowej poświęconej kubańskiej rzeczywistości, którą prezentowano we Wrocławiu w dniach 17.06.2007 – 01.07.2006
Wystawę na wrocławskim rynku zorganizował Pan Maciej Dudzik, niezmordowany orędownik zmian demokratycznych na wyspie, niegdyś działacz antykomunistycznej opozycji studenckiej we Wrocławiu. Celem wystawy było “odbrązowienie” mitów narosłych dookoła rewolucji kubańskiej, w tym pokazanie niektórych z jej koszmarnych następstw.
Dzięki umieszczeniu wystawy w szczycie sezonu turystycznego w jednym z najpopularniejszych miejsc Wrocławia, szansę jej zobaczenia miało kilkadziesiąt tysięcy osób.

Wizyta kongresmanów amerykańskich i dysydentów kubańskich, 29.08.2007, www.prezydent.pl
29 sierpnia 2007 r. z wizytą do Polski przybyła delegacja kongresmanów amerykańskich i dysydentów kubańskich. Wieczorem goście spotkają się na uroczystej kolacji w Belwederze z Sekretarzem Stanu w Kancelarii Prezydenta RP Michałem Kamińskim.
30 sierpnia 2007 r. (czwartek) o godz. 10:00 goście złożą kwiaty na grobie Księdza Jerzego Popiełuszki, a o godz. 15:00 w Sheraton Warsaw Hotel (Warsaw Room, I piętro) odbędzie się spotkanie z dziennikarzami.
Organizatorem wizyty jest Fundacja Wolność i Demokracja.
31 sierpnia obie delegacje udadzą się do Lubina, gdzie wezmą udział w obchodach XXVII Rocznicy Podpisania Porozumień Sierpniowych i XXV Rocznicy Zbrodni Lubińskiej.

Poniżej przekazujemy biogramy gości.
Kongresmani:

Albio Sires – demokratyczny kongresman ze stanu New Jersey. Urodził się na Kubie skąd w 1962 roku wyemigrował wraz z rodziną do stanu New Jersey w USA. Często zmieniał przynależność partyjną: w latach 70-tych wstąpił do Partii Demokratycznej, następnie w 1985 r. przeszedł do Partii Republikańskiej. Wystąpił z niej w 1994 r. zostając politykiem niezależnym, by już po czterech latach na nowo stać się członkiem Partii Demokratycznej. Zanim został kongresmanem, Albio Sires pełnił liczne funkcje szczebla stanowego: w latach 1995 -2007 sprawował urząd burmistrza West New York w stanie New Jersey (wykazał się wówczas dużą skutecznością w walce z przestępczością ? za kadencji Siresa jej statystyki spadły o połowę), w latach 2002-2006 pełnił natomiast funkcję speakera Zgromadzenia Ogólnego New Jersey. W wyborach z listopada 2006 r. Albio Sires wybrany został z 13 okręgu New Jersey do Izby Reprezentantów USA.

Lincoln Diaz-Balart – republikański kongresman z Florydy. Studiował prawo w Stanach Zjednoczonych i Hiszpanii. W latach 1989-92 członek Izby Reprezentantów stanu Floryda, a następnie do 1992 r. członek lokalnego senatu. Nieprzerwanie od 1993 r. zasiada w federalnej Izbie Reprezentantów. Obok Ileny Ros-Lehtinen uchodzi za czołowego przedstawiciela interesów antykomunistycznej Narodowej Fundacji Amerykanów Kubańskiego Pochodzenia (CANF). M.in. z inicjatywy Lincolna Diaz-Balarta doszło w 2006 r. do włączenia do przyjętej przez Kongres ustawy rozluźniającej embargo na handel z Kubą zapisu zakazującego udzielania Hawanie rządowych pożyczek i kredytów. Lincoln jest siostrzeńcem pierwszej żony Fidela Castro, Mirty Diaz-Balart, która po rozwodzie z mężem uciekła w 1956 r. do Stanów Zjednoczonych.

Mario Diaz-Balart ? republikański kongresman z Florydy, brat Lincolna Diaz-Balarta. Ukończył University of South Florida w Tampie. W latach 1988-92, a następnie 2000-2002 był członkiem Izby Reprezentantów stanu Floryda. Od 2003 r. zasiada w Izbie Reprezentantów USA. Mario jest siostrzeńcem pierwszej żony Fidela Castro, Mirty Diaz-Balart.

Dysydenci:

Huber R. Matos-Benitez – Prezydent Cuban Independiente y Democratica (CID) Był jednym z oficerów Armii Powstańczej w randze majora. Po roku 1952 działał przeciwko rządowi Batisty i wyjechał na Costa Ricę, gdzie stworzył oddział partyzantów działający następnie w górach Sierra Maestra. Z powodu swojego zagorzałego antykomunizmu popadł w konflikt z Fidelem Castro. Aresztowany i skazany na 20 lat więzienia po tym, jak w publicznym liście wycofał się z Rewolucji, będącej pod coraz większym wpływem komunistów. W więzieniu był ofiarą tortur. Opuścił więzienie w październiku 1979 roku. Jest Prezydentem “Cuba Independiente y Democratica” (CID) ? organizacji non-profit działającej na rzecz praw człowieka i wolności na Kubie. Jest działaczem kubańskiego ruchu na rzecz demokracji

Javier de Céspedes ? współzałożyciel i Prezydent Directorio Democratico Cubano Podróżował do ponad 30 krajów w Ameryce Łacińskiej, Europie i Azji organizując wsparcie dla obywatelskiego odrodzenia Kuby. W październiku 1998 roku zaprezentował 500 uczestnikom III Międzynarodowej Konferencji Praw Człowieka w polskim Parlamencie film nagrany na Kubie, w którym matki więźniów politycznych apelowały o solidarność. Podróżował także na Kubę spotykając się z liderami wewnętrznej opozycji i podpisując ?Umowę dla demokracji?.

Calixto Navarro – Directorio Democratico Cubano Współzałożyciel i dyrektor wykonawczy Directorio Democratico Cubano.

Angel F. De Fana ? były kubański więzień polityczny, Prezydent “Plantados hasta la Libertad y la Democracia”. Działalność w opozycji antykomunistycznej rozpoczął w połowie lat 60-tych w Democratic Martiano Movement (MDM). Aresztowany 10 września 1962 roku i skazany na 20 lat więzienia przez wojskowy trybunał w La Caba?a. Po odbyciu wyroku został ponownie skazany na rok więzienia za odrzucenie udziału w Planie Rehabilitacji i Reedukacji. Uwolniony w kwietniu 1983 roku, wyjechał do Wenezueli, gdzie przyłączył się do Ruchu na rzecz Niepodległej i Demokratycznej Kuby (CID). Uczestniczył w uruchomieniu stacji radiowej ?Głos CID? nadającej audycje na Kubę. Po przybyciu do Stanów Zjednoczonych został dyrektorem “Plantados until Freedom and Democracy in Cuba?. Głównym zadaniem organizacji jest wspieranie kubańskich więźniów politycznych oraz działaczy opozycji demokratycznej.

Rolando Behar – Dyrektor Cuban Liberal Union Były kubański więzień polityczny skazany na 3 lata więzienia. W 1979 roku, gdy Castro pozwolił niektórym byłym więźniom politycznym opuścić kraj, wyjechał do Wenezueli, a następnie do Stanów Zjednoczonych. The Union Liberal Cubana (ULC) jest partią polityczną na wychodźstwie, której zadaniem jest popularyzacja na Wyspie idei demokracji, praw człowieka i gospodarki rynkowej. The Cuban Liberal Union jest prowadzona przez znanego kubańskiego intelektualistę Carlosa Alberto Montanera, mieszkającego w Madrycie.

Armando De Armas – pisarz, autor esejów. Przesłuchiwany przez policję polityczną w 1985 roku w związku z oskarżeniem o próbę opublikowania za granicą eseju “Félix Varela y las ideas democráticas?. Włączył się w ruch na rzecz praw człowieka i kultury niezależnej. Uciekł z aresztu w Minas, po zatrzymaniu pod zarzutem prowadzenia akcji nieposłuszeństwa przeciwko przemocy reżimowej policji. Uciekł z Kuby drogą morską w roku 1994 z grupą przyjaciół, uciekając pogoni oddziału patrolującego. Po przepłynięciu 600 mil dotarł do wybrzeży Stanów Zjednoczonych. W roku 1999 spisał swoje wspomnienia, opublikowane w niemieckim magazynie Lettre International. W 1995 roku przeżył katastrofę morską statku Sun Down II, będącego częścią flotylli kubańskich uchodźców płynących z Key West, by zaprotestować u wybrzeży Kuby. Założyciel i członek oddziału London Pen Club w Miami (Pen Club Kubańskich Pisarzy na Uchodźstwie).

Sylvia G. Iriondo – przybyła do Stanów Zjednoczonych w wieku 15 lat, w roku 1960. Wkrótce rozpoczęła działalność jako wolontariusz w International Rescue Committee (IRC), pierwszej organizacji, która otworzyła drzwi dla kubańskich uchodźców politycznych. W roku 1961 rozpoczęła pracę w Centrum dla Uchodźców Kubańskich w Departamencie Zdrowia Stanu Floryda. Działa w wielu organizacjach humanitarnych. 24 lutego 1996 roku wyleciała z misją humanitarną, mającą za zadanie ratowanie Kubańczyków próbujących dostać się na Florydę. Nieuzbrojone, cywilne samoloty na rozkaz Fidela Castro zostały zaatakowane w międzynarodowej przestrzeni powietrznej przez kubańskie MIGi. W wyniku ataku zginęło 4 pilotów i pasażerów.

Mauricio Claver-Carone – dyrektor wykonawczy niezależnej organizacji Cuba Democracy Advocates w Waszyngtonie, wspierającej zmiany na Kubie w kierunku demokracji, rządów prawa i wolnego rynku. Do grudnia 2003 roku pracował jako prawnik w Departamencie Skarbu, pracował także w The Catholic University of America’s School of Law, oraz w The George Washington University’s National Law Center.

Pedro J. Fuentes-Cid – jako młody człowiek pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych rządu rewolucyjnego. Następnie przyłączył się do Frontu Wyzwolenia Narodowego, założonego przez profesora Uniwersytetu w Hawanie Aureliano Sáncheza Arango w roku 1961 w celu przywrócenia kubańskiej demokracji. Odbył 16 lat z zasądzonych 30 lat więzienia. Wyjechał do Wenezueli, następnie do Miami. Założył organizację Ex-Club, działającą na rzecz byłych kubańskich więźniów politycznych, niosącą pomoc prawną i podejmującą działania na rzecz wolności i demokracji na Kubie.

Pedro Pe?aranda – prezydent Municipios de Cuba en el Exilio Na uchodźstwie od 1960 roku. Aktywista walczący o wolność na Kubie. Jest Prezydentem Cuban Municipalites in the Exile, obywatelskiej i patriotycznej organizacji not-for-profit zrzeszającej tysiące uchodźców kubańskich.
—

Portal Kresy 24.pl

W listopadzie 2007 r. Fundacja Wolność i Demokracja uruchomiła portal informacyjny o tematyce społeczno – politycznej, początkowo poświęcony Polsce i Białorusi.
Serdecznie zapraszamy do lektury: Kresy24.pl
Portal Kresy24.pl jest najnowszym projektem realizowanym przez Fundację. Jest to codzienny portal publicystyczno – informacyjny, którego celem jest dostarczanie aktualnych wiadomości i popularyzacja wiedzy historycznej dotyczącej krajów znajdujących się na terytorium dawnej Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Portal będzie rozwijany, tak by z czasem obejmował tematycznie nie tylko Polskę i Białoruś, a także Litwę i Ukrainę.
Kresy24.pl
Sfinansowano ze środków Kancelarii Senatu RP.

Kubańscy dysydenci w Warszawie, 29.08.2007 IAR
Do Warszawy przyjechali kubańscy dysydenci, którzy w piątek w Lubinie podpiszą Porozumienie na Rzecz Demokracji na Kubie. Towarzyszą im amerykańscy kongresmeni. Wizyta, zorganizowana przez Fundację Wolność i Demokracja, jest elementem walki o wolność i demokrację na Kubie.
Jak poinformowała Fundacja, po raz pierwszy w historii wszystkie nurty opozycji kubańskiej i kubańskich środowisk emigracyjnych postanowiły zjednoczyć swoje wysiłki. Kubańscy dysydenci mają podpisać w Polsce porozumienie, które ma określić między innymi zasady, jakimi będzie kierował się nowy rząd kubański po obaleniu reżimu Fidela Castro, oraz działania, które zamierza podjąć. Fundacja Wolność i Demokracja podkreśla, że wybór naszego kraju nie jest przypadkowy. To wyraz uznania dla historycznej walki Polaków o wolność oraz dla obecnego wsparcia, jakiego nasz kraj udziela tym, którzy na całym świecie walczą o prawa człowieka i swobody demokratyczne. Dlatego też na symboliczne miejsce podpisania Porozumienia Kubańczycy z całego świata wybrali Lubin, gdzie 31 sierpnia 1982 roku od kul komunistycznej milicji zginęli demonstranci protestujący przeciwko stanowi wojennemu w Polsce.

Zakończyły się obchody 25-lecia zbrodni lubińskiej, TVP3
Dobiegła końca oficjalna część obchodów 25-lecia “zbrodni lubińskiej” pod Pomnikiem Ofiar Lubina’82 z udziałem prezydenta Lecha Kaczyńskiego. W trakcie uroczystości podpisano Porozumienie na Rzecz Demokracji na Kubie.

25 lat temu, 31 sierpnia 1982 r. – w drugą rocznicę podpisania Porozumień Sierpniowych – na ulicach Lubina od milicyjnych kul zginęli trzej manifestanci: Mieczysław Poźniak, Michał Adamowicz i Andrzej Trajkowski.
Podczas piątkowej uroczystości zostali oni pośmiertnie odznaczeni Krzyżami Kawalerskimi Orderu Odrodzenia Polski, które odebrały wdowy: Stanisława Trajkowska, Wanda Adamowicz oraz matka zabitego – Bronisława Poźniak.
Prezydent wręczył również odznaczenia państwowe i ordery działaczom opozycyjnym i uczestnikom wydarzeń lubińskich. W sumie odznaczenia odebrało kilkadziesiąt osób. Odczytano również Apel Poległych ku czci ofiarom reżimu komunistycznego.
Dziękujący w imieniu odznaczonych Stanisław Walenbas – odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski – powiedział, że szczególnie chciałby podziękować tym, którzy o te odznaczenia wnioskowali za to, że “mimo upływu lat pamiętali o tych ludziach, którzy dołożyli swoją skromną cegiełkę do walki o wolność”. Podziękował też za osobiste uczestnictwo prezydentowi, ponieważ – jak mówił – ma to dla odznaczonych ogromne znaczenie i moralną wartość.
Natomiast przewodniczący NSZZ Solidarność Janusz Śniadek, podczas przemówienia na lubińskich błoniach przypomniał spotkanie członków Solidarność z papieżem Janem Pawłem II w 25. rocznicę jego pontyfikatu. “Papież powiedział nam wtedy, że młodsze pokolenie nie zna już tych wydarzeń z własnego doświadczenia. Można zatem pytać, czy odpowiednio docenią wolność którą maja, jeśli nie znają jej ceny. Dlatego polecenie dbania o tą pamięć jest naszym testamentem” – mówił szef “S”.
Śniadek dodał, że troska o pamięć to zadanie dla wszystkich Polaków. “Dlatego nie wolno nam słuchać obojętnie powtarzających się wypowiedzi, w których na użytek bieżącej walki politycznej przyrównuje się dzisiejszą polską rzeczywistość do czasów PRL. Mam obowiązek zaprotestować przeciwko takim porównaniom” – mówił przewodniczący.
Podczas uroczystości grupa kubańskich dysydentów i pochodzących z Kuby amerykańskich parlamentarzystów podpisała Porozumienie na Rzecz Demokracji na Kubie. Kongresman Lincoln Diaz-Balart podkreślał, że doświadczenia Kuby i Polski bardzo zbliżają oba kraje.
“Oba narody cierpiały z powodu brutalnych prześladowań komunistycznych, ale oba też walczyły o wolność. Kuba nadal cierpi z powodu 48-letniej tyranii, ale dni tyrana są już policzone. Umrze, a tyrania go nie przeżyje ze względu na wysiłki Kubańczyków” – mówił Diaz-Balart.
Pod Pomnikiem Ofiar Lubina’82 kwiaty złożył m.in. prezydent i rodziny zabitych w Lubinie górników. Później prezydent witany owacyjnie przez mieszkańców Lubina przeszedł do Rynku na obiad. W trakcie krótkiego spaceru mieszkańcy zachęcali prezydenta, żeby “skończył z czerwoną hołotą”. Panie prezydencie proszę na tę stronę, do nas tu wszędzie jest prawica” – zachęcał prezydenta jeden z mężczyzn stojący po lewej stronie ulicy. (PAP)
—

Dom Kaukaski

Fundacja Wolność i Demokracja rozpoczęła realizację projektu ?Dom Kaukaski?, finansowanego ze środków pomocowych polskiego MSZ. Projekt ma na celu wspieranie współpracy pomiędzy krajami Kaukazu i Polską. Bardzo się cieszymy, że po upływie wielu dziesięcioleci Polska znów staje się miejscem dialogu nt. przyszłości państw Kaukazu.
Fundacja w chwili obecnej pracuje nad zbudowaniem portalu – platformy komunikacyjnej, popularyzującego wiedzę o Kaukazie, historycznych związków Polski z tym regionem i wspierającego dalszą integrację regionalną. Wspieramy także regionalną współpracę środowisk eksperckich zajmujących się sprawami międzynarodowymi i projektami demokratyzacyjnymi.
Wspierane przez Fundację Stowarzyszenie Dom Kaukaski w Polsce, którego jednym z celów jest promowanie dialogu między narodami Kaukazu Południowego zorganizowało w dniach 24-25 listopada 2007 w Centrum Prasowym “Foksal” w Warszawie konferencję pt: “Problemy współistnienia narodów Południowego Kaukazu”.
Motywem przewodnim konferencji były relacje między narodami zamieszkującymi Kaukaz Południowy. Tematyka referatów dotyczyła szerokiego zakresu problemów związanych z regionem takich jak: polityka informacyjna, rola organizacji pozarządowych, problemy bezpieczeństwa, energetyka itd.
W konferencji wzieli udział politolodzy, dziennikarze oraz przedstawiciele organizacji pozarządowych z Armenii, Azerbejdżanu, Gruzji i Polski. Byli to m.in. prof. Tadeusz Świętochowski, Columbia University; Prof. Nika Chitadze, Prezes Gruzińskiego Centrum Bezpieczeństwa i Polityki Międzynarodowej; Dr. Stepan Grigoryan, Prezes zarządu Analitycznego Centrum Globalizacji oraz Współpracy Regionalnej; Dr. Arif Yunusov, Szef Departamentu ds. Badań Konfliktów i Migracji, Instytut Pokoju i Demokracji w Baku; Albert Voskanyan, Dyrektor Centrum Inicjatyw Obywatelskich; Agnieszka Romaszewska, dyrektor TV Polonia i telewizji Belsat; Rauf Mirkadirov, dziennikarz azerbejdżańskiej gazety “Zerkalo”; Laura Baghdasaryan, Dyrektor ormiańskiego Centrum “Region”; Lasha Tuguszi, Naczelny redaktor gruzińskiej gazety “Rezonans”, oraz Lali Devidze, politolog z gruzińskiej organizacji “Młodzi Republikanie”; Armenak Haganesyan, ormiański politolog z organizacji “The Wheel Club”; Azad Isazade, psycholog Azerbejdżańskiego Centrum Kryzysowego
Konferencja została zorganizowana w ramach projektu ?Program na rzecz współpracy młodych liderów lokalnych organizacji południowego Kaukazu?, współfinansowanego przez program polskiej pomocy zagranicznej Ministerstwa Spraw Zagranicznych RP w 2007 r.? www.polskapomoc.gov.pl

Rok 2008

Belsat

Jednym z najważniejszych pól działalności fundacji jest współpraca z pierwszym niezależnym kanałem satelitarnym dla Białorusi “Belsat”, będącym jednocześnie największym projektem demokratyzacyjnym w naszej części Europy.
Fundacja Wolność i Demokracja uczestniczyła w inicjatywie od samego początku, w czasie gdy nad pomysłem powołania do życia stacji telewizyjnej dla Białorusi debatowała jedynie grupka zapaleńców. Od tamtej pory towarzyszyliśmy Belsatowi we wszystkich fazach rozwoju, m.in. współtworząc pierwszą koncepcję polityczno-programową i finansową kanału oraz pracując nad umiędzynarodowieniem inicjatywy. Uznając konieczność jak największego zaangażowania partnerów zagranicznych w projekt, zorganizowaliśmy dziesiątki spotkań z dyplomatami krajów zachodnich, urzędnikami Komisji Europejskiej, amerykańskiego Departamentu Stanu, Białego Domu, Kongresu i Senatu USA.
W chwili obecnej fundacja odpowiedzialna jest za pozyskiwanie środków od zagranicznych partnerów inicjatywy oraz budowanie trwałych relacji partnerskich Belsatu z międzynarodowymi ośrodkami wspierającymi przemiany demokratyczne na Białorusi.
—

Kresy24.pl
Fundacja Wolność i Demokracja kontynuuje prowadzenie serwisu informacyjnego Kresy24.pl, oprócz aktualnych wiadomości, przeglądu pracy i biblioteczki kresowej pojawi się w tym roku Przewodnik Kresowy. Zachęcamy do odwiedzenia serwisu Kresy24.pl
—

Centrum Dokumentacji i Pomocy Ofiarom Represji Politycznych na Białorusi.

Fundacja Wolność i Demokracja dzięki pomocy otrzymanej w ramach programu “Polska Pomoc, kontynuuje realizację projektu “Centrum Dokumentacji i Pomocy Ofiarom Represji Politycznych na Białorusi.”
Pierwszym ważnym wydarzenie publicznym zorganizowanym przez “Centrum Dokumentacji i Pomocy Ofiarom Represji Politycznych na Białorusi” była konferencja prasowa “Białoruski System Represji 2007” w czasie której został przedstawiony Raport z roku 2007: Białoruski System Represji – Prześladowcy i ich ofiary. Honorowym gościem konferencji był pan Aleksander Milinkiewicz, Przewodniczący białoruskiego ruchu Za Wolność!.
—

Projekt Wydawniczy
Dzięki pomocy Biura Polonijnego Kancelarii Senatu RP, będziemy kontynuować projekt wydawania czasopism dla Polskiej mniejszości narodowej na Białorusi. Od dwóch lat mamy przyjemność współpracować z redakcją “Magazynu Polskiego” i “Głosu znad Niemna” w Grodnie.
Na obszarach dawnych republik sowieckich żyje dziś kilka milionów Polaków, najwięcej na Białorusi. Różne były powody, dla których nasi rodacy pozostali na Wschodzie, których nie objęły dwie powojenne fale repatriacji do Polski; część pozbawiono prawa do ewakuowania się, wielu, zwłaszcza deportowanych do azjatyckiej części imperium sowieckiego, nie miała takich możliwości, albo nie wiedziało nic o repatriacji, jeszcze inni czekali na zmianę sytuacji politycznej, uznając porządek pojałtański za chwilowy, byli i tacy, zwłaszcza rolnicy, którzy nie zamierzali opuszczać rodzinnej ziemi, gdzie byli od pokoleń. Wyjechała inteligencja i zagrożenie represjami sowieckimi. Po upadku Związku Sowieckiego nastąpiło w środowiskach polskich na Wschodzie najpierw ożywienie, później, wraz z rozwojem politycznej sytuacji sprzyjającej przyznawaniu się do korzeni narodowych – odrodzenie polskości. Zaowocowało to powstawaniem organizacji polskich, nawiązywaniu szerokich kontaktów z Macierzą, zakładaniem szkół polskich i ośrodków nauczania języka ojczystego. Powstała też ogromna potrzeba artykułowania swojej tożsamości poprzez słowo polskie.
Niemal w każdym środowisku jak grzyby po deszczu zaczęły powstawać polskie gazety. Związek Polaków na Białorusi posiada dwa stale wychodzące tytuły – “Magazyn Polski na uchodźstwie” i ” Głos znad Niemna na uchodźstwie”, wydawaną na różnych poziomach edytorskich, w zależności od możliwości własnych, drukowane dzięki przekazywanych za pośrednictwem Fundacji Wolność i Demokracja przez Senat RP, sprawujący wszechstronny patronat i opiekę nad Polonią i Polakami za granicą. Stan prasy polskojęzycznej na Wschodzie zaświadcza w zasadzie o kondycji polskiej mniejszości narodowej. Sami Polacy na Wschodzie to wiedzą i poprzez swoje pisma, ich poziom i zawartość merytoryczną, ich siłę i terytorialny zasięg oddziaływania dają ewidentny dowód, jaka jest ich pozycja w konkretnym państwie.
Przyszłość prasy polskojęzycznej, całkowicie zależnej od pomocy państwa polskiego, wydawanej w trudnej sytuacji gospodarczej krajów zamieszkania Polaków, bez możliwości pozyskiwania sponsorów i wydawców, którzy wspomogliby tę prasę, także przy ubogim rynku reklam w tych krajach, nie wygląda różowo.
W bieżącym roku wpierane przez nas czasopisma będą ukazywać się w nakładach po 3000 egzemplarzy jako miesięczniki. Od roku Magazyn Polski wydawany jest w wersji kolorowej co wpłynęło pozytywnie na odbiór czytelników.
—

Czarna lista osób odpowiedzialnych za represje polityczne na Białorusi w 2007 r.

Fundacja Wolność i Demokracja podczas konferencji prasowej 07.03.2008 r. opublikowała Czarną Listę białoruskich urzędników państwowych, pracowników resortów siłowych, pracowników instytucji kultury i edukacji bezpośrednio zaangażowanych w represje wobec działaczy białoruskiej opozycji demokratycznej.
Czarna lista powstała w ramach prowadzonego przez Fundację Centrum Dokumentacji i Pomocy Ofiarom Represji Politycznych na Białorusi. Zadaniem Centrum jest docieranie do ofiar represji politycznych oraz udzielenie im pomocy w możliwie jak największym stopniu, tak by zniwelować dotkliwość bezprawnie nakładanych kar i szykan. Skala represji na Białorusi (opozycyjne bazy danych mówią dotychczas o ok. 1500 ofiar) sprawia niestety, że Centrum ma możliwość pomóc tylko wybranym, najbardziej dotkniętym przez reżim osobom.
Kim są represjonowani na Białorusi?
Otóż można powiedzieć, że wśród represjonowanych znajdują się przedstawiciele wszystkich grup społecznych, np. licealiści i studenci relegowani z uczelni za udział w ruchu demokratycznym, pracownicy zakładów przemysłowych, którym za brak prawomyślności władza nie odnowiła kontraktów o pracę lub je rozwiązała, osoby pobite lub zatrzymane przez milicję podczas protestów ulicznych, artyści i twórcy, których za niedostateczne zaangażowanie ideologiczne wpisano na indeksy… Znane są przypadki, w których władza nie cofa się nawet przed represjonowaniem emerytów i rencistów, jeżeli ma zastrzeżenia co do ich zachowania.
Raport roczny z 2007 r. stara się przedstawić losy takich osób oraz w systematyczny sposób opisać system represji na Białorusi. Wiemy, że tego rodzaju dokumentacja za kilka już lat będzie wręcz bezcenna – jak pokazują m.in. polskie doświadczenia, społeczeństwo ma tendencję do zapominania o swoich bohaterach, a jeszcze szybciej zapomina się o winach sprawców, często odpowiedzialnych wręcz za nieludzkie zbrodnie. Stąd bieżące zbieranie świadectw i materiałów źródłowych ma olbrzymie znaczenie.
Celem publikacji Czarnej Listy, towarzyszącej Raportowi jest pokazanie, że organizatorzy i uczestnicy represji nie powinni liczyć na to, że ich działania ulegną z czasem zapomnieniu. Wiemy, że lista trafiła już na Białoruś i jest tam rozpowszechniana przez wiele środowisk demokratycznych. Mamy nadzieję, że skłoni Białorusinów, ofiary represji, do dokładnego dokumentowania zadawanych im krzywd, w tym utrwalania personaliów sprawców. Osoby uczestniczące w systemie represji, ich sprawcy, powinny zdawać sobie sprawę, że szanse na to, że unikną sprawiedliwości systematycznie się zmniejszają.
Projekt Centrum Dokumentacji i Pomocy Ofiraom Represji Politycznych na Białorusi jest kontynuowany także w 2008 r.
Pragniemy serdecznie podziękować wszystkim mediom, które pomogły nam upublicznić inicjatywę, w tym m.in.: Rzeczpospolitej, Gazecie Wyborczej, Życiu Warszawy, Polskiej Agencji Prasowej, Polskiemu Radiu, TVP1 i TVP2, TV Belsat, Białoruskiem Radiu Racja, Radiu Svaboda, Wirtualnej Polsce, portalowi Onet.pl i wielu, wielu innym. Dziękujemy!
Do pobrania:
Raport z realizacji projektu w 2007 r. wraz z Czarną Listą

Lata 2009 – 20013

Zapraszamy wkrótce